مقایسه رتبه بندی سطح توسعه نیروی کار استان خراسان شمالی با کشور با استفاده از مدل topsis

اشتغال و بیکاری، از جمله موضوع های اساسی اقتصادی و اجتماعی هر کشوری است، به گونه ای که افزایش اشتغال و کاهش بیکاری، به عنوان یک از شاخص های توسعه یافتگی جوامع تلقی می شود( محبی، 1391: 21). نیروی کار یکی از مهمترین متغییر های اقتصادی است که بر اقتصاد هر کشوری موثر می باشد(دیزجی و همکاران، 1390: 46). به دلیل ارتباط نزدیک رشد اقتصادی و رفاه جوامع، بسیاری ازاقتصاد دانان به دنبال شناخت منابع رشد اقتصادی می باشند. عوامل تولید یکی از مهمترین منابع تامین کننده رشد اقتصادی است که به استفاده بهینه از منابع تولید منجرمیشود و رشد و توسعه اقتصادی را تضمین می کند(احمدی شادمهری و همکاران، 1389: 2). تولید همواره مستلزم داشتن عوامل تولید می باشد(نبیونی، 1390: 67). یکی از مهمترین عوامل تولید نیروی کار و منابع انسانی است، به عبارتی منابع انسانی از اساسی ترین منابع استراتژیک هر کشوری است( سبک رو و همکاران، 1389: 180). امروزه تمامی صاحب نظران و اندیشمندان بر اهمیت نقش نیروی انسانی به عنوان عامل توسعه در کشور واقف هستند و بر آن تاکید دارند(سلام زاده و همکاران، 1387: 1). نیروی انسانی نقش دوگانه ای در برنامه ریزی های اقتصادی ایفا می کند، زیرا از یک سو، به عنوان هدف توسعه( یعنی ارتقاء شاخص های نیروی انسانی)مطرح است. مسائل مربوط به نیروی انسانی هم جنبه اقتصادی و هم جنبه غیر اقتصادی دارند. بنابراین در برنامه ریزیهای کلان، نیروی انسانی اهمیت چشمگیری دارد( محبی، 1391: 17). مسیر تعالی پیشرفت و توسعه اقتصادی جامع با استفاده شایسته ازمنابع انسانی و به کار گیری شیوه های نوین علمی در مدیریت و به کارگیری تصمیم هوشمندانه، خردمندانه و زیرکانه به دست می آید(عسگری و همکاران، 1383: 34). بدین ترتیب برای برنامه ریزی بهتر نواحی یک کشور لازم است که نواحی از نظر سطح برخورداری طبقه بندی شده تا نسبت به میزان برخورداری یا عدم برخورداری، برنامه ریزی شود(حسین زاده دلیر، 1382: 181). سطح بندی توسعه، روشی برای سنجش توسعه مناطق است که اختلاف مکانی، فضایی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مناطق را نشان می دهد و وضعیت هر یک از مناطق را نسبت به یکدیگر از نظر سطح توسعه مشخص می کند و در نهایت در برنامه ریزی توسعه مناطق، مناطق نیازمند و کم توسعه در نظر گرفته می شود و از عدم تعادل مناطق جلوگیری می شود(جدیدی میاندشتی، 1383: 18). بدون تردید موفقیت هر کشور، استان و محیط های کاری به شناخت و استفاده کارآمد از منابع نیروی کاری آن وابسته است؛ بنابران با شناخت هرچه بیشتر و جامع ترنیروهای حرکتی کشور انتظار می رود که نیروهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیستی آنها تامین شود، به عبارتی تعیین رتبه و رشد نیروی کار هراستان سبب بسترسازی و مقدمات توسعه سریع تر هر استان در نتیجه کشور را فراهم می سازد.